Kürt halkıBir halk düşünün… Anadilini konuştu diye hapse atılmış, inancına göre yaşamak istediğinde idam edilmiş bir halk… Yanık türküleri yasaklanmış, ırkı inkâr edilmiş bir halk… Evine baskınlar yapılıp, mutfağından ekmeği, kucaklarından çocukları gasp edilip ya dağlara, ya nezaretlere götürülmüş bir halk… Olağanüstü Hal'e boyun eğmiş, faili meçhullere uğramış bir halk… Köyü ateşe verilmiş, evi yıkılmış, hayvanları telef edilmiş, topraklarından sürülmüş bir halk… Batıya göç ettiğinde ise - sırf doğulu olduğu için - hakaretlere uğramış, dışlanmış, aşağılanmış bir halk… Yazarı sövülmüş, sanatçısı ‘şerefsiz' ilan edilmiş bir halk… Adı ‘terörist' konmuş bir halk… Yüz yıldır, zulüm üstüne zulüm görmüş bir halk… Güneşe hasret bir halk… Ve, bir ışık görünür ufukta… Evet, hem de güçlü bir ışık… Hele şükür, çok şükür… Bir güneş yükseliyordu, yüzyıl sonra da olsa… Üzerinde “Barış” yazılı bir güneş… Barış güneşinin aydınlığı ile baktık ki; olağan üstü hal kalkmış, Kürt ırkı ‘var' denmiş, Kürtçe-Zazaca türkülerin söylendiği TV kanalları açılmış, ana diller konuşulmuş, inançlar önündeki engeller kaldırılmış, çocuklar dağlardan indirilmiş, köylere eski isimleri iade edilip dönüşler sağlanmış, oto yollar, tüneller, havaalanları, üniversiteler, kamu kurumları, hastaneler, lüks okullar inşa edilmiş, halka sosyal yardımlar yapılmış, bölgeye ekonomik teşvikler getirilmiş ve en önemlisi de oluk-oluk akan kan durmuş… Savaş alanı olan bu bölgeye barış gelmişti bu güneş ile… Ne de güzel bir sözdü, barış… Ve her kesimde bir heyecan, her gözde bir parıltı, her gönülde bir umut ve mutluluk gözyaşları… Derken… Ansızın bir Allah'sız konuşur… Sonra bir diğer Allahsız… Sonra bir diğeri… Hayırdır inşallah..! Maalesef, hayırlı değildi bu konuşmalar, ‘hayır' getirmeyecekti… Allah'sızlardan zaten ne beklenirdi ki… Ve duran kan aktı, heyecanlar söndü, gözlere yaş indi, kalpler kanatıldı, toprağa gencecik bedenlerin kanları düştü, gönüllerdeki umutlar parça parça oldu. Ve, barış savaşla yer değiştirdi… Yüzyıl sonra doğan güneş, daha tam doğmadan yine küstü... Acaba, yine yüz yıl mı küsecek güneşimiz… İktidarlar değişir, torunlar dede olur, bir nesil gider diğeri gelir, ama Kürt halkının kaderi hiç değişmez... Üstadın dediği gibi; Öz vatanında garip, öz yurdunda parya olmuş bir halk… Konuşan, ahkâm kesen, kaşlarını çatan, bu halka bir güneşi çok gören, sadece bir avuç Allah'sız… Evet, vergisini veren, çocuklarını askere şarkı-türkülerle gönderen, savaşlarda cepheden cepheye sürülen, ‘kardeşim' denen ezgin Kürt halkı, şu an birkaç Allah'sızın masasında meze olmuş durumda… Devletini, milletini, halkını, onurunu, kardeşini satan satana bu ara… Ne uğruna peki… Başkanlık, önderlik, liderlik, yönetim, baraj, oy, statü… Neyin uğruna… Yoksa, ‘Şeytani Üst Aklın' verdiği vaatler uğruna mı? Bıçağın kemiğe dayandığı günlerdeyiz... Yüz yıldır bedel ödeyen mazlum Kürt halkı, bir avuç Allah'sızın insafına bırakılırsa yine, gizli görüşmeler, pazarlıklar içine düşülürse yine, bir daha asla, ama asla “Kürt Kardeşim” demesin muktedirler… Ne mi yapmak lazım..? Ya verip kurtulacaksın, ya vurup kurtulacaksın…! Ortası yok, şakası yok, zamanı yok artık bu gidişin… “Muktedirsen, kardeşim dediğini koruyacaksın, muktedir değil isen ne işin var orada” der ve icraat bekleriz… Mevla Görelim Neyler, Neylerse Güzel Eyler… Saygılarımla… YORUM YAZIN 
|
YAZARIN DİĞER MAKALELERİ 15 Ekim 2020 YENİDEN REFAH NEDEN BU KADAR PASİF!27 Eylül 2020 BÜROKRASİDE KARADENİZLİ İMPARATORLUĞU07 Eylül 2020 TÜRK KARDEŞLERİMİZ BİRAZ EMPATİ YAPABİLİRLER Mİ?14 Ağustos 2020 Ak Parti Kadın Kollarından Büyük Hata!
|
