AYI (ABD) İLE DOSTLUK

“Adamın biri, ormanda bir ayı yavrusu bulur…

Yavru biçaredir, kurda kuşa yem olmak üzeredir…

Yavruyu alıp evine götürür…

Besleyip büyütür, çocuğu gibi bakar…

Artık ayı büyümüş güçlenmiştir…

Adam küçüklüğünden beri ayı ile her gün oynadığı gibi o gün de oyunlar oynar…

Her ikisi de yorulur tabi…

Ayı ağaca sırtını yaslayıp ayaklarını uzatır…

Adam da biraz yorgunluk atayım diye, başını ayının ayaklarına koyup uzanır…

Yorgunluktan kendinden geçen adam uykuya dalar…

Tam bu sırada bir eşek arısı peyda olup, adamın yüzüne konmaya çalışır…

Tabi bizim ayı çok tedirgin olur ve dostunu koruma içgüdüsü yaşar…

Hemen yanı başındaki koca kayayı alıp beklemeye koyulur…

Eşek arısı adamın tam anlına konar…

Fırsat bu fırsat diyen ayı, koca kayayı kaldırıp eşek arısına tüm gücü ile vurur…

Tabi eşek arısı hemen kaçar oradan…

Ayı büyük bir gururla dostunu bu tehlikeden kurtardığını düşünür…

Ancak ayaklarında bir sıvı hisseder…

Bir bakar ki, dostunun kafası parçalanmış ve ayaklarında hissettiği dostunun kanıdır.

Ayı ile dostluk yapan adam, dostundan aldığı darbe ile feci şekilde can vermiştir.”

İşte ayı ile dostluğun sonu; her türlü zarara, bilerek girmek…

İbretlik hikâyemizdeki ayı, iyi niyetli bir ayı…

Siz bir de ayının kötü niyetlisinin yapacağı/vereceği zararı düşünün…

E düşünmek te akıllı insanların işi olduğuna göre…

Zalim ve kahpe ABD ile dostluk, akıl kârı değil elbet…

Boşuna kutsal kitabımız defalarca “akletmeyecek misiniz” demiyor…

Rabbim bizleri ve ümmeti, aklı ile hareket eden samimi kullarından eylesin…

ABD ile dostluk yapanlar, keşke o büyük bedelleri ödemeden gerçeği görebilse…

Gerçeği görenler, ümmetin samimi çocukları olur inşallah…

Mevla görelim neyler, neylerse güzel eyler…

Saygılarımla…