Hoş Görmedin Ramazan!

Her yıl Ramazan ayı geldiğinde reklam panolarında, sokaklarda, ekranlarda, “Hoş Geldin Ramazan” ibaresini gözlerimiz muhakkak görür. Bu artık vazgeçilmez bir gelenek halini aldı.

“Hoş geldin Ramazan” elbette güzel bir tabirdir. Ramazan elbette güzeldir ve hoştur. Onun hoş gelmesi, hoşluğun kendisinde olmasındandır. Zaten başka bir geliş türünün olması da beklenemez. 

Karşılayan geleni görüyorsa, gelen de karşılayanı görür. Geleneğimizde “hoş geldin” diyene “hoş gördük” demek vardır. Mesele odur ki; Ramazan bize “hoş gördük” diyecek mi?

Bizler hoş muyuz ki, o da hoş görsün! Hoş şeyler gösterdik mi ki, oda hoşu görsün!

Esas mesele, onun bizden hoşnut olacağı şekilde ona görünmemizdir. Bizim hoş görmemizin pek de ehemmiyeti yoktur. Hoş olursak, hoş görünürüz. Hoş görünürsek, zaten hoş görürüz. İhtiyacımız olan da hoş görünmektir.

Ramazan kapımızı çalmadan önce, aldığımız şekli ve verdiğimiz görüntüyü Ramazan'ın nazarına arz edersek, o nazar aynasında kendimizi de görebiliriz.

Şehirlerimizde belediyeler, ekranlarda televizyon kanalları, Ramazan'ı bir gösteriş, eğlence  ve sosyal etkinlik süreci olarak telakki ediyorlar. Ürettikleri bu seküler ürünleri oldukça iyi pazarlıyorlar. Zira ürünlerin müşterisi de çok fazla.

Modern kültürün insanımızın zihnine ve gönlüne kodlamaya çalıştığı Ramazan telakkisi, karşılığı Ramazan olmayan başkaca seküler kavramların izdüşümüne ait bir telakkidir.     

Ramazan gelince aklına eğlence, dini motiflerin arkasına gizlenmiş şarkı türkülü etkinlikler gelen bir algının esri olmuş kitleler için, Ramazan'ın geldiğinden bahsedemeyiz.

Televizyon ekranlarında tokluk hissi vermesi için nelerin yenmesi gerektiğine dair uzman tavsiyeleri, iftarda neler yenmesi gerektiğine dair şatafatlı ve kokusu izleyicinin burnunda tüten yemek programları, kanal kanal gezerek kadın programlarında suya sabuna dokunmadan herkesi memnun etme gayretiyle şiş ve kebap arasında mekik dokuyan din adamı görünümlü kişiliklerin, özel alanlar açarak Ramazan boyunca türlü eğlence ve etkinlikler tertip eden yerel yönetimlerin,  kitlelerin düşünce ve ruh dünyasında yarattığı tahribatın ucu bucağı yoktur.

Seküler kültürün kitlelere dayatma azmi içinde olduğu Ramazan algısı, Ramazan'ı sadece bedensel olarak aç kalma ve bu uzun açlık sürecinden sonra bir an önce yemeğe kavuşma ve daha sonra da iyi bir eğlenmeyi hak etme şeklinde basit, nefsani ve bir o kadar da sinsi bir algıdan ibarettir.

Ramazan'ın esas manasını seküler ve modernist kafaların cirit atma sevdasına kurban edecek bir basiretsizliği artık gösteremeyiz.

Ramazan kavramı ancak ilmi, tefekkürü ve takvayı bilen ve yaşayan kitleler nazarında hak ettiği manayı bulabilir.

Ramazan kendine gelme, kendine dönme, kendine doğru yürüme eylemidir. Nasıl ki; bir araba belirli bir kilometreden sonra servis bakımı gerektiriyorsa, Ramazan da bozulan veya bozulmaya yüz tutan insanın kendini bakıma alma vaktidir. 

Had bildirme değil, had bilme vaktidir. Düzeltme değil, düzelme vaktidir. Yakma değil, yanma vaktidir. Eğlenme değil, ağlama vaktidir. Boynu dik kavak olma değil, boynu bükük dolu buğday başağı olma vaktidir.

Her şeyin birbiriyle iç içe olduğu ve birbirinden etkilendiği bu zamanda, Ramazan kavramını içini doldurma adına kendini memur bilen bir kişiye düşen, kendi dünyasında bu manayı idrak ederek tatbik etmesidir. Doğrultmak harikulade bir eylemdir ama, önce doğru olmak daha büyük bir eylemdir.  

Fitnenin ve modernizmin pençelerinden uzak durarak ilmin ve tefekkürün dizlerinin dibinde oturmak ve onların öğrettiklerini kuşanmak, yani iç dünyada en büyük cihadı yaşamak, Ramazan kavramının manasının gerçek karşılığıdır. 

Ramazan'ın “hoş gördük” cevabına mazhar olmak temennisiyle…