Ali Keskin Kimdir ?

BİYOGRAFİSİ

Tarihler Haziran 1980'i işaret ettiğinde Bingöl merkez Bilaloğlu Köyü'nde gözlerimi dünyaya açtım. 9 kardeşiz. Arı kovanlarının peşinde tatlanan bir çocukluk yaşamış, Mendo'nun (Bilaloğlu Köyü) yorucu yamaçlarında adım adım gençliğine yürümüş ve Bingöl merkez Çifte Fırınlar'daki baba yadigârı toptancı dükkânında iş hayatıma adaptasyonumun ilk ışıltıları yaşamıma yansımıştı.

İlk ve ortaöğrenimimi Bingöl'de tamamladım. Faali meçhul cinayet haberlerine her gün bir yenisinin eklendiği, siyasi kutuplaşmanın zirveyi gördüğü ve kasvetli bir atmosferle akşam saatlerinde sokakların boşaldığı Bingöl'de, hayatın tüm karamsarlığına rağmen hemen her gencin hayaliydi Avrupa…

Ben de arkadaş sohbetlerinde Avrupa hayallerini anlatıyor, yakınlarımın Avrupa'daki yaşamına dair kesitleri heyecanla dinliyordum.

Avrupa'ya gitmekte kararlıydım.

Yeni bir hayat, daha çok kazanç ve sınırsız bir özgürlük hayaliyle kararını vermiştim..

Yıl 1996, aylardan Temmuz…

Henüz 16 yaşındaydım.

40 gün süren zorlu bir yolculuk maratonu ile hayallerime koşuyordum. Beraberimdekilerle dağlar, tepeler bir bir aşılıyor, nehirler geçiliyor, bir romanın en heyecanlı satırlarındaki maceraları da yaşaya duruyordum.

Ve nihayet, Almanya'ya varmıştık.

Berlin diyorlardı buraya... Koca binalar, kalabalık insanlar, hiç alışık olmadığımız bir lisanla konuşan yığınca insan… Şaşkın olduğum kadar mutlu ve heyecanlıydım. Bir akrabamın yanına sığınmıştım. O yıllarda Almanya'da Türk işletmeleri şimdiki gibi yaygın değildi. İlk olarak meyve bahçelerinde çalışmaya başladım. Oysa Bingöl'de hayallerim bambaşkaydı… Ama geri de dönemezdim. Çalışmak, kazanmak ve hayallerimdeki Avrupa hayatını elde etmeliydim.

3 ay sonrasında bahçe işleri bitmiş, kış kapıyı araladığı için iltica açabilmek maksadıyla mülteci kampına yerleşmiştim. Sefaletin kol gezdiği, dışarıda beğenilmeyen yemeklerin dahi çokça kıymetli olduğu, kimsenin kimseye güvenemediği ve siyasi baskıların da yaşandığı karamsar bir ortamdı. Lakin direnmekten başka çarem yoktu… 6 aylık kamp hayatı, iltica talebinin olumlu sonuçlanmasıyla noktalanmış ve oturum hakkını kazanmıştım.

Yeniden Berlin'e dönmüş, tıpkı ilk geldiğim günün heyecanını hissetmiştim. Türk lokantalarından birinde iş başı yapmış, babamın yanında çalışırken edindiğim ticaret ahlakının da katkısıyla bu alanda ilk adımları atmaya başlamıştım. 2 yıl sürdü bu çalışmalar… Artık yirmili yaşlardaydım. Birikimimi yapmış, emek ve mücadelemin de neticesinde panelvan araç üzerinde ilk işyerimi açmış ve böylece Almanya'daki dönerciler kervanına katılmıştım artık. Buradaki işim yaklaşık 3 yıl sürdürdü. Bu süreçte Almanya'daki aşırı sağcılar, yani Türkiye'de en bilindik adıyla ‘dazlaklar' tarafından sık sık saldırılara uğradık..!

Yaşananlar karşısında yerleşik bir düzene geçme kararı aldım ve 2003'te bir mülkiyet kiralayarak işimi burada sürdürmeye başladım. 2005'te Türkiye'ye dönerek evlendim ve döndüğümde Bremen'e yerleşerek kebapçı dükkânı açtım. Gröpelingen de tıpkı ‘küçük Bingöl' olarak tanımlanıyordu. Dört yıl burada kaldım ve esnaflığın yanı sıra bir dizi organizatörlük işlerini de gerçekleştirdim. Sanat dünyasından önemli isimlerin konserlerini organize ederken, mesleğimi de daha iyi yaparak çalışma ağımı genişlettim.

Burada da ortam bozulmaya, sosyal ilişkiler yara almaya başlamışken Hannover'e taşınma kararı aldım ve döner işletmelerini burada da kurarak bölge insanına yeni lezzetler sundum, halen de Hannover'de yaşıyorum..! Evli, 3 çocuk babasıyım.

AVRUPA HAYATIM…

Almanya'da 2010 yılına kadar herkesin tek derdi ‘işim, aşım, evim ve arabam olsun' idi. Bu yüzden de yoğun bir çalışma hayatı vardı. Tabi Türkiye'den bakınca “Almancı' denilse de insanlar gerçekten zorlu bir yaşamı göğüslüyordu burada. 2010'dan sonra ekonomik gelişmeler, iş hayatındaki değişim ve dönüşümler ile birlikte insanlarımız da hayallerini kısmen de olsa gerçekleştirmeye başladı. Ekonomik refah düzeyinin arttıkça kültürümüzü yaşamak, geleneklerimizi sürdürmek, sal-i rahmi daha yoğun uygulanır oldu. Düğün, taziye ve özel günlerde mümkün mertebe herkes bir birinin yanında olmaya gayret gösteriyor, aile bağları daha iyi korunmaya çalışılıyor. Bingöl'deki gibi sürekli bir arada olmak belki de mümkün olmuyor ama yine de onca mesafeye rağmen iyi bir diyalog olduğunu söyleyebiliriz. Avrupa'da yaşayanların son yıllarda memleket ziyaretlerinin artmasından yegane sebep, çocuklarının memleket kültürünü tanıması, yaşaması ve buraya dair bir aidiyete sahip olmasının sağlanmasıdır. Atasını, atasının topraklarını, ait olduğu yerleri tanımayan bir nesil, biliyoruz ki Avrupa kültürüne hapsolacak ve kendi kültürünü değil, Avrupa kültürünü benimseyecek. Bu da bir kültürel yok oluşun hikayesi olur..

EN BÜYÜK HASSASİYETİM ZAZACA…

Avrupa, anadile fazlasıyla önem veriyor. Anadilde eğitim hakları tanınıyor, hatta bu alanda Almanya'da önemli adımlar da atıldı, Zazaca dersler de veriliyor okullarda. Bireyler ölçeğinde se durum Türkiye'ye göre daha iyi. Burada anadilimizi yaşatmak adına sivil toplum örgütlenmeleriyle bir dizi faaliyetlerimiz de bulunuyor. Zazaca ata toprağımız Bingöl'de pek ilgi görmese de Avrupa'da çok kıymetli ve iyi de ilgi görüyor. Ben ve eşim evde Zazaca konuşuyoruz. Haliyle çocuklarımız da Zazaca öğreniyor, bizimle Zazaca konuşuyor. Zazalar bir araya geldiğimizde Türkçe pek konuşmayız. Zazaca konuşur, Zazaca anlatırız her türlü meramımızı. Mesela Bingöl'de birine Zazaca bir şeyler sorduğumuzda yanıtını çoğunlukla Türkçe alıyoruz. Yeni nesil Zazaca konuşmuyor, öğrenmek gibi bir çabası da yok. Hatta kız çocukları Zazaca konuşmaktan utanıyor. Anadilimizi konuşmaktan neden utanırız, onu da anlamıyorum. Benim bu vesileyle tüm anne babalara tavsiyem, hatta özel ricam, lütfen evinizde Zazaca konuşun, çocuklarınıza da mutlaka anadilimiz Zazaca'yı öğretin. Dilimiz yok olunca, biliriz ki bizler de yok olmuşuz.